...i co ja bym bez niego zrobiła... czyli trzecie urodziny Felutka

 

     Dzisiejszy post pewnie trochę nie na miejscu, bo urodzinki Felka powinny być wyłącznie czasem radości, ale... mam w sobie pewną traumę i chociaż już raz wspominałam o niej, równo rok temu, to chyba wiele czasu minie, nim się z nią uporam.
Co roku, w JEGO urodzinki, pamiętam o tym i robię rachunek sumienia...

Ale od początku.

    Całe życie marzyłam o córce. Od lat najmłodszych myślałam o tym. Serio.
Byłam dziewczynką, miałam tylko jedną siostrę i posiadanie córki wydawało mi się po prostu najnaturalniejszą możliwą koleją rzeczy. Miałam tylko jedną wątpliwość - czy będzie się nazywała Ania czy Sara - od moich ukochanych (do dziś) bohaterek powieści. Ostatecznie, po wielu latach tych czczych dywagacji, zdecydowałam się na Sarę i mojemu mężowi jasno powiedziałam, że jak już będziemy mieć córeczkę, to będzie mała Sara. Mała księżniczka. Wyczuł moje zdecydowanie i nawet raz nie próbował negocjować. A może był mądrzejszy i nie chciał się spierać o coś, co jak widać, nie stanowiło dla nas żadnego zagrożenia...?

Pierwsza ciąża była dla mnie ogromną radością. Pierwszy synek to totalnie cudowna sprawa - w marzeniach moja Sara miała starszego brata. JA zawsze chciałam mieć starszego brata. Sklejało się to wszystko we wspaniały obraz, dokładną realizację moich marzeń.
Maksio, drugi synek - tu już się śmiałam nerwowo trochę, ale uznałam, że i tak zawsze chciałam mieć co najmniej trójkę, to idealnie się składa, dwóch synów i córka na koniec :) Beniaminka..

Los chciał inaczej. Plany, że będę teraz się starać o córkę, że dieta, monitoring cyklu i że wszystkie patenty "na córkę" uruchomię, że sobie wszystko pięknie rozpiszę w kalendarzu i to będzie takie wystarane dziecko - spełzły na niczym, gdy któregoś dnia, pod koniec wakacji, zrobiłam ciążowy test... Znienacka... po pierwszych 5 minutach nie było nic widać, ufff, ulga, nie ma ciąży, totalnie mi się wydawało, że coś dziwnego się dzieje. Ale spojrzałam na ten test po kolejnych 15 minutach, tak przypadkiem całkiem... i była... blada kreska. Oczywiście, nie uwierzyłam, test po takim czasie jest nieważny. Ale ziarno wątpliwości zostało zasiane...
Będąc niesamowicie niecierpliwa poleciałam natychmiast niemal do szpitala w Kościerzynie zrobić badanie betaHCG. W totalnym stresie oczekiwałam na wynik.
A był on jednoznaczny. Ciąża. Niezaplanowana, totalna wpadka! Na przemian ryczałam i się śmiałam - nie planowałam tej córki teraz, już, miałam zawodowe plany. Dzieci dopiero co dostały się do przedszkola, Maks miał dwa latka z hakiem, wreszcie zaczęłam przesypiać noce i skończyłam z pieluchami. Zrobiłam dyplom na studiach i dostałam pracę, którą miałam podjąć od września, po wakacjach - wymarzoną wtedy pracę! I jakie dziwne nagle wydało mi się posiadanie trójki dzieci - wszyscy dookoła mieli ledwie po jednym, a najczęściej - wcale. My tacy młodzi, z dwójką czuliśmy się jak dinozaury, a z trójką!? Totalny odjazd! AAA!..
Ale stało się i mimo zaskoczenia, zaczynaliśmy się cieszyć. Córka. Wreszcie. Do trzech razy sztuka - nie wiem, jak często słyszałam to zdanie w trzeciej ciąży. Milion? Trylion? Kogo nie spotkałam, nawet obce panie na placu zabaw. Do trzech razy sztuka. Nawet do głowy mi wtedy nie przyszło, jak durne jest to powiedzenie. Jakby moi synkowie najkochańsi byli wypadkami przy pracy nad córką. Nieudanymi! Aż mnie trzęsie teraz! A wtedy? Tak sfokusowana na córce byłam, że potakiwałam, uśmiechałam się i CZUŁAM, że faktycznie, za trzecim razem będzie SARA.
Sprawę utrudniali mi wszyscy dookoła, twierdząc, że:
inaczej wyglądam, niż w ciążach z chłopcami,
inaczej się zachowuję,
miałam paskudną cerę (wcześniej nigdy nie miałam takich przygód),
inne zachcianki,
a co gorsza! Nawet jakaś Cyganka zaczepiła mnie któregoś razu, jak byłam sama, bez dzieci i powiedziała, że czuje tu córkę! CZUJECIE! Wszyscy wokół wmówili mi i pozwolili mi się mamić... Nie dopuszczałam zatem myśli, że może być inaczej...!

USG, 15 tydzień. Siusiak.

Siusiak. SIUSIAK.
..........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Taką miałam pustkę.
Taki żal.

Płakałam dobre 3 dni. Złe słowo...WYŁAM! Chodziłam w ciemnych okularach i cokolwiek zabawnego się działo - abstrakcyjnie przypominało mi, że NIE MAM SIĘ Z CZEGO CIESZYĆ! Takie durne myśli miałam. Że wszystko się skończyło, marzenie legło w gruzach.. Dokładnie tak myślałam, skreślając ogromną radość z posiadania cudownej rodziny i najlepszych, najkochańszych, najcudniejszych, zdrowych dzieci... Umartwiałam się, raz po raz oglądając reklamę Calzedonii, wtedy leciała ciągle w tv, a na domiar złego katowałam się nią w youtube. Co chwilę.

I teraz wszyscy darli się na mnie, dosłownie, mama, mąż, ciocie, że głupia jestem, że nie mam powodu do płaczu. Zdrowe dzieci, kochający mąż, kolejna zdrowa ciąża. Że za karę mi ktoś zaraz to szczęście zabierze, że tak wyję.
I że czwarta będzie córka...

A ja ich gryzłam, wyłam, gryzłam i wyłam... 3 dni... aż łzy się skończyły, oczy wyschły i przestałam o tym myśleć. Nawet powoli godziłam się z tym i uśmiechałam się na widok cudnych chłopięcych ubranek. Nic nie miałam po chłopcach, wszystko wydałam jak Maksio podrastał.resztą - kolejny wózek miał być różowy, tak jak wszystkie ciuszki, to po co miałam trzymać niebieskie rzeczy???
Do końca ciąży kompletowałam wyprawkę, traktując to jako "pocieszenie" za porażkę. Nie mogę mieć córki, to chociaż kupię dużo fajnych, nowych rzeczy... tak w skrytości ducha myślałam... Ale nawet robiąc te zakupy, skupiałam się na bardziej beżowych i białych, niż na niebieskich ciuszkach. Na dnie serca mieszkała bowiem nadzieja. I nawet na sali poroodwej po cichutku, sama siebie karcąc za to jednocześnie - liczyłam na cud.

Okropny poród, jak wszystkie moje porody, tym gorszy, że pierwszy bez znieczulenia. Ponad 30 godzin cierpienia, wycia wniebogłosy, przeklinania, błagania, zmęczenia. Zezwierzęcenia - nigdy człowiek nie jest tak bliski prymitywnemu instynktowi zwierzęcemu, jak w trakcie porodu. I urodziłam w końcu, sinawą przyczynę tych wszystkich cierpień...

Felka.
SYNA.
Synka...


I wydarzył się cud...  chociaż nie taki, na jaki miałam nadzieję. Przekorny...

Gdy tylko na niego spojrzałam wiedziałam już, że to na niego czekałam. Na NIEGO.
Ogromne wyrzuty sumienia, cały ból, cała złość na wszystkich wokół, na cały świat... wszystkie złe emocje rozpierzchły się, gdy tylko spojrzał na mnie. Na ich miejsce gwałtownie wtargnęła - MIŁOŚĆ. Wszechogarniająca... zalała mnie taką falą... dosłownie zmiotła mnie... zmyła i zabrała ze sobą cały ból, wyrzuty sumienia, wstyd za samą siebie. Oczyściła mnie. Zakochałam się na amen... Nie mogłam się napatrzeć, nasłuchać, nawąchać, natulić... nie chciałam wypuścić z rąk i wydawał mi się absolutnie najpiękniejszy na świecie. I to był ten cud... Szaleńczo pokochałam synka, którego na początku tak nie chciałam... i zamiast kary, której za te wstrętne uczucia powinnam dostać - której się nawet spodziewałam..! - otrzymałam od życia najpiękniejszy prezent. Wiecznie uśmiechnięty...

Do dzisiaj, jak patrzę na Felka, czuję taką niesamowitą aurę wokół niego. Uwielbiam go, co on perfidnie wykorzystuje ;) Prawdopodobnie za tym uwielbieniem nadal kryją się wyrzuty sumienia i być może jakieś próby - podświadome zupełnie - zadośćuczynienia za krzywdę złą myślą.

Jednak Feluś uczy mnie na codzień czego innego. Samym sobą przypomina mi, że trzeba zawierzyć losowi i nie oczekiwać niczego konkretnego. Los sam zsyła najlepsze scenariusze, takie, których nie napisalibyśmy sami.. a jakby skrojone na miarę. Dla nas. I wystarczy mieć otwarty umysł i wielkie serce, a nie przegapimy tej wspaniałej przygody..


A teraz fotki, których nie widzieliście nigdy - bo powstały zanim założyłam bloga :D

Feluś, 18tc - już się do mnie uśmiechał :)

W dzień porodu :) już ze skurczami!

Łóżeczko :) Zielone... uniseks ;)

Po wielu trudach... pierwszy krzyk...

A tu już z braćmi...

Pierwsze spotkanie Maksia z Felusiem... 

Pierwszy taki uśmiech... :)

Równe pół roczku...

Pierwsza wyprawa w góry :)

I pierwsze ząbki :)

Pierwsze kroczki...! (14.02.2012 - 10 miesięcy)

I pierwszy 'dorosły' seans :D

Pierwszy łup :D Mucha :D

Roczek :)

Zakochany w braciach :)

Pełne do nich zaufanie...

Pierwsze wakacje w Egipcie :)

Mistrz "świnki" :D 

A dzisiaj świętujemy trzecie urodzinki...  naszego najmniejszego Brata Be :) 

Trzy fotki z poranka...

Reszta relacji z urodzinek innym razem... dzisiaj dzień pełen wrażeń! 

Najlepszy to ten najmniejszy prezencik ;))) Figurki z "hazuwenia", czyli.. z Króla Lwa :D Zwierzątka z safari w miniwalizeczce ;) Hehe... pasja nie mija... Feluś jest fanem Simby odkąd skończył rok ;)

Miłego dnia życzy Feluś :D

(i co ja bym bez niego zrobiła...)

~PaT