Najtrudniejszy i najpiękniejszy rok w życiu

Rok temu, 3 lipca, urodził się mój drugi syn, Maksio. Maksio postawił nasz świat do góry nogami. Pokazał, że schody z wychowywaniem dzieci zaczynają się właśnie wtedy, gdy pojawia się w domu kolejne potomstwo. Że od tej pory nie będzie łatwiej, nie będzie z górki, tylko o niebo trudniej. Że radości i trudy macierzyństwa będę mnożyła razy dwa. Że będę musiała zacząć dzielić swój i tak ograniczony czas sprawniej: żeby pierwszy nie czuł się odsunięty, a drugi dostał odpowiednią ilość uwagi i miłości. 

Zniknęły nagle chwile, w których mogłam odetchnąć. Bo zazwyczaj kiedy Kuba spał, sama mogłam też pozwolić sobie na drzemkę. Teraz już nie było o tym mowy. Ilość obowiązków się zmultiplikowała. Mogę Was zapewnić, że nie jest prawdą często powtarzane zdanie, że każde kolejne dziecko wychowa się przy starszych, przy okazji. 

Przyznaję, że ilość obowiązków w ostatnim roku trochę mnie przerosła. Nie miałam momentu wytchnienia. Dwoje naprawdę malutkich dzieci, a do tego powoli rozwijający się biznes szyciowy. Nie potrafiłam odpuścić na żadnej płaszczyźnie, do granic ambitna. Miałam więc chwile, że nie mogłam ruszyć ręką ani nogą. Łapałam infekcję za infekcją. Trochę wycieńczyłam organizm. Bo nie wyobrażałam sobie nie karmić dziecka co najmniej do roku, bo musiałam wszystko zrobić sama, bo oczywiście tak będzie najlepiej. Przyznaję, że przez ten rok nauczyłam się odpuszczać. Zarówno w temacie dzieci, jak i pracy. Z jednej strony stałam się bardziej asertywna, z drugiej akceptuję inne metody i sposoby opieki nad dziećmi. Może nawet potrafię przyjąć inne racje niż moja własna ;-) Prawda jest taka, że nie tylko my kształtujemy charakter dzieci. To tak naprawdę one poddają nas wielu próbom. Trenują cierpliwość, wytrzymałość na ekstremalne sytuacje różnego typu. Gdybym miała skonfrontować wyobrażenie, jakie miałam o macierzyństwie, nie będąc matką, z rzeczywistością, jaką zastałam po urodzeniu dzieci, to prawdopodobnie nie znalazłabym wielu punktów wspólnych. Przyznaję, że zdarzało mi się oceniać ludzi posiadających dzieci. Budować całe teorie, jak powinni postąpić w danej sytuacji, a już na pewno, jak sama bym postąpiła. Byłam teoretyczną ekspertką w dziedzinie macierzyństwa ;) Okazało się jednak, że nie tylko powielam te "błędy", ale też popełniam wiele kolejnych. 

Dziś już nie wyobrażam sobie wychowywać jedynaka. Kiedy widzę, jak z tygodnia na tydzień zawiązuje się relacja chłopców, jak zaczynają łapać kontakt, a nawet bawić się razem, pękam z dumy. W domu jest głośniej, ale też radośniej.

Maksio okazał się wspaniałym dzieckiem. W zasadzie oprócz trzech tygodni okupionych rozpaczą z powodu kolek, nie mamy z nim żadnych problemów. Jest radosny, zawsze uśmiechnięty. Mimo mikro wieku można z nim już negocjować, łatwo dojść do wspólnego stanowiska ;)Jest trochę leniuszkiem i każe nam czekać na pierwsze kroki (Kuba chodził już od jakichś trzech miesięcy w tym wieku). Nie wybrzydza przy jedzeniu, smakuje mu dosłownie wszystko. Naprawdę zuch chłopak. Wpatrzony w brata jak w obrazek ;) Do tego kula energii. Nie usiedzi w miejscu nawet przez sekundę. 

Widzę, że już powoli wychodzimy na prostą. Tak zwany okres pielęgnacyjny dobiega końca. Tu na wakacjach w Borucinie czuję, że Maksik już nie za długo będzie pod moimi skrzydłami. Kuba, mimo że starszy tylko o 17 miesięcy, jest już bardzo samodzielny. Cały dzień na rowerze, trampolinie albo w wodzie. Nostalgia mnie ogarnia, jak o tym myślę. Szczególnie, jak patrzę na zdjęcia, gdzie Maksio ma zaledwie kilka dni. Bo było to tak niedawno, dosłownie przed chwilą. A tyle się zmieniło. Zawiniątko przesypiające niemal całą dobę już teraz jest małym chłopcem z wyrazistymi cechami charakteru. Ciekawa jestem, co przyniesie kolejny rok... 

Pierwsze chwile z Maksiem. Jakieś dwie godziny po urodzeniu ;)

Rozpływam się, jak patrzę na te zdjęcia ;)

Wszyscy pomagaliśmy Maksowi w ważnym momencie ;)

No więc próbował sam także zdmuchnąć świeczkę ;) Wyglądało to mniej więcej tak ;-)

Laurki od chłopców Patrycji. Wzruszające na maksa!

Nie mogło nie być lodów dla solenizanta ;)

Chłopcy weszli w konwencję bez proszenia ;) Wierzcie lub nie, ale sami sobie dobrali czapki pod kolor ;)

Urodzinowy outfit. Musiało być tak samo ;-)

Wspólne dmuchanie balonów 

I jest ;)

Cały Maksio :) Zawsze radosny i bardzo towarzyski.

U taty najbezpieczniej ;)

Gdzie diabeł nie może, tam Maksa pośle. Naprawdę wszędzie wlezie ;) A mnie te małe wyłaniające się nie wiadomo skąd rączki rozkładają na łopatki ;)

Typowa zwiecha. Za dużo wrażeń chyba ;)

Takimi właśnie jesteśmy rodzinami. Dzieci z nami od małego podróżują. W każdych warunkach sobie radzimy. 

A na wieczór gratka dla starszaków. Ognisko ;) Maks już nie doczekał. Padł od nadmiaru emocji ;)